In september 2003 wist deze familie dat ze terug moesten keren naar het land van herkomst. Zij hebben beroep gedaan op het algemene pardon regeling. Dat verzoek is niet gehonoreerd, en de terugkeer werd in gang gezet. De familie heeft zelf niets ondernomen en een gedwongen terugkeer is nu dan aan de orde. De rechter moet overigens nog uitspraak doen.

 

Er zijn wettelijke regels die dienen te worden gevolgd, procedures kunnen worden doorlopen. Wanneer procedures tot het einde toe worden doorlopen vergt dat veel tijd. Dat is bekend. Dat weet men. Wanneer asielzoekers uitgeprocedeerd zijn en het land moeten verlaten omdat er voor hen geen verblijfs criteria gelden moet je je daar als gemeentebestuur dan mee bemoeien? Wettelijke regels en procedures zijn gevolgd en moet je daar als gemeentebestuur in een individueel geval tegenin gaan? Bovendien scheppen we een precedent werking en wie moeten we dan steunen? Welke criteria hanteer je? Wat zijn schrijnende gevallen? Er zijn nóg 15 gezinnen in onze gemeente met kinderen. De gemeente heeft in een eerder stadium al uitgesproken medewerking te verlenen aan hen die meewerken aan de terugkeer. Uitgeprocedeerde asielzoekers die niet meewerken aan hun terugkeer zal de gemeente niet op straat laten staan. Dat is niet humaan. Het is wel een van de hiaten in het rijksbeleid, dat op het gemeentelijke bordje wordt gelegd.

 

De bevolking heeft zich het lot aangetrokken van dit gezin en het onder de aandacht van het gemeentebestuur gebracht. Maar er zijn ook andere gezinnen die geen steun ontvangen en zonder pardon het land worden uitgezet. Rechtsongelijkheid? Wij dienen als CU op te komen voor onze naaste en zwakkere in de samenleving en dat willen we ook. Maar we moeten ook hierin de, in onze ogen, juiste weg volgen. Is het de taak van de gemeente om het op te nemen voor een individueel geval? Wel moet men kritisch zijn richting Den Haag over het asielzoekersbeleid in algemene zin. Er zijn nogal wat hiaten waar ook dit gezin mee te maken heeft. In dit specifieke geval zijn wij van mening dat de fracties hun landelijke vertegenwoordigers of de minister zelf onder de aandacht moet brengen. Dat hoeven niet alleen de fracties te zijn, maar ook kunnen organisaties of particulieren op eigen initiatief dit doen.